Meer foto’s van de game:
Archive for Sony PS4
Bloodborne
Batman: The Telltale Series
Mijn eerste Telltale game die ik volledig uitgespeeld heb en ik kan me niet ontdoen van de indruk dat hier maar weinig interactiefs in te vinden is. Ik had al veel goeds gehoord van de verschillende Telltale series maar was er nooit echt toe gekomen buiten één aflevering van The Walking Dead. Nu dat ze ook een seizoen uitgebracht hebben met betrekking tot The Caped Crusader moest ik wel in het diepe springen. Alles Batman related is een zwakke plek voor me dus ik heb me deze game aangeschaft. Laten we beginnen met het positieve: het verhaal is vrij goed. Een aantal gekende personnages en vijanden duiken op maar het is op een zeer goede manier gebracht. Bij momenten had ik de indruk dat ik naar een hoogwaardige tekenfilm episode aan het kijken was. De plottwists zijn goed gebracht en er zitten een paar leuke revelaties in waardoor de Batman fan zijn vleermuishart zeker kan ophalen. Het is een waardige aanvulling bij de collectie en een boven gemiddeld Batman verhaal. De graphics zien er goed uit en de sfeer zit er goed in gedurende de tiental uur dat je hiermee bezig bent.
Jammer genoeg eindigt de positieve noot hiermee. Ik snap niet wat de Telltale fans hieraan vinden. Dit heeft niets met een game te maken. Het dunne sausje interactiviteit dat je in deze game vindt had evengoed overboord kunnen gegooid worden. Ik zou het moeten nalezen op gamefaqs maar ik heb op geen enkel moment het gevoel gekregen dat ik ook maar iets in het verhaal beïnvloed heb in tegenstelling tot wat de game je aanknodigt bij de start (the events are tailored on your actions). De interactiviteit bestaat hoofdzakelijk uit 3 fases. De dialogen waarbij je kan kiezen tussen een drietal vooropgestelde reacties. De detective fase waarbij je een omgeving dient te analyseren. En tenslotte de actiescenes waarbij je gewoon op tijd de juiste knoppencombinatie dient in te drukken die verschijnt op het scherm. Mis je teveel knoppen bij de actiescene, dan begint de scene gewoon opnieuw totdat je ze goed hebt. Wat betreft de detective elementen: je krijgt een kamer te zien met een 6tal voorwerpen uitgelicht en je dient telkens twee van die voorwerpen met mekaar te verbinden om tot een logische oplossing te komen, geeuw. En wat betreft de dialoogkeuzes, ik heb me eens een paar keer bezig gehouden met het opzettelijk tegendraads reageren op overduidelijke vragen met als enige reactie dat mijn gesprekspartner mijn antwoordde dat het toch niets zou uitmaken. Mja.. een gemiste kans.
Al bij al een leuk tussendoortje voor de Batmanfan, de gamer echter zal hier weinig aan vinden.
Uitgespeeld op 18/06/2017
31/31 trophies behaald: Link
Persona 5
Meer foto’s:
Uncharted IV CE
Deze Thief’s End zou de zwanenzang moeten gaan worden van de Uncharted franchise. Na 3 episodes op de Playstation 3 en 1 episode op Sony’s draagbare Vita voert Naughty Dog nog één laatste keer Nathan Drake op om een einde te breien aan het avontuur. De Playstation 4 kon niet achterblijven om nog een episode te brengen van de meest succesvolle Sony franchise. Ik heb de 4 vorige games allemaal gespeeld en stond persoonlijk niet echt meer te springen om ook deze game in huis te halen. Mijn echtgenote is echter een grote fan van Drake’s avonturen dus de game ging zowiezo aan onze collectie toegevoegd worden. Nadat zij het spel uitgespeeld heeft ben ik er nu ook doorgegaan. Voor diegenen die het zich afvragen, wat brengt dit vierde deel qua nieuwigheden? Als je naar de formule gaat kijken: niet veel nieuws. Alle gameplay elementen die we kenden van de vorige afleveringen zijn ook hier aanwezig. Wederom bestaat de ervaring uit de afwisseling tussen klimsecties en shootingscenes. Beide gameplayfases zijn hier op hun best. Na 4 episodes valt het op dat Naughty Dog deze zaken echt wel goed onder de knie heeft.
Nathan Drake beweegt vlot en voert zonder krimpen uit wat je van hem verwacht. Hier en daar zien we ook een paar aanvullingen aan het gekende recept zoals de mogelijkheid om met een lasso zich over gapende dieptes te slingeren of een ijzeren pin die het mogelijk maakt om het klimmen iets meer diepgang te geven. De klimmechaniek is in deze game trouwens nog heel wat soepeler dan in de vorige episodes. Dit viel me echt wel op. Het is frappant hoe vlot je kan kiezen welke richels Nathan kan vastpakken en welke niet. Het geheel voelt gewoon heel natuurlijk en bevredigend aan. De shootersequenties hebben ook een flinke upgrade gekregen in de vorm van een stealth alternatief. Waar je vroeger nagenoeg altijd verplicht was tot rechttoe rechtaan te gaan knallen, kan je in Thief’s End opteren om de vijanden te ontwijken. Zolang ze je niet merken, blijft het rustig in het level en zullen de vijanden hun patrouilles rustig afwerken. Je beweegt Nathan van schuilplek tot schuilplek en kan hier en daar een vijand geruisloos de nek omdraaien. Het dient gezegd, ik verkies deze methode zeker boven de shootergameplay die me moeilijker ligt. Het mikken met de controller gaat me in Uncharted niet altijd even goed af.
De grootste evolutie ligt volgens mij in de grafische upgrade alsook de integratie van verhaal en gameplay. Uncharted was altijd al gekend om op dit vlak een blockbuster franchise te zijn en spectaculaire scenes aaneen te rijgen. De vierde episode is niet anders. Ik heb me meer dan eens vergaapt aan de decors die deze game uit mijn PS4 wist te persen. Dit is zonder twijfel de mooiste game van de PS4 en ik zouz elf durven stellen dat deze game weet te wedijveren met de mooiste games op PC. Naughty Dog heeft puik werk afgeleverd. De decors zijn gevarieerd en stuk voor stuk adembenemend mooi. Nathan reist wederom heel wat af gaande van afrikaanse savanne tot tropische stadjes, verlaten pirateneilanden, high society feestjes, ruwe Schotse kliffen en ga zo maar door. Stuk voor stuk pareltjes. Niet alleen zijn de omgevingen prachtig maar Naughty Dog weet er dan ook nog een boel aan licht en particle effecten op los te laten waardoor zelf de meest eenvoudige kerker een fantastische ervaring geeft. Voeg daarbij de gekende setpieces zoals we ondertussen van Naughty Dog kennen en je hebt een blockbuster die nooit stilvalt. De vertrouwde “oh no no no no!” momenten waarbij Nathan op het nippertje in leven weet te blijven zijn wederom veelvuldig aanwezig. Je hebt het allemaal wel al een keer meegemaakt maar toch blijven ze geweldig. Een brug die het begeeft terwijl je er met je jeep over rijdt waarna je dan met jeep en al in een wild kolkende rivier terecht komt, een gebouw dat instort/kantelt waardoor je vliegensvlug een weg dient te banen, een gigantische klok die op je knikker dreigt te vallen, het stopt gewoonweg niet. Dat maakt ook wel dat je ergens een zeker blasé gevoel krijgt als je de vorige games in deze serie gespeeld hebt. Je voelt de momenten zo aankomen en ze verrassen zelden of nooit.
Wat me wel wist te verrassen was de manier waarop het, vrij eenvoudige, verhaal uitgewerkt was. Deze 4de episode moet duidelijk meer achtergrond brengen en je krijgt heel wat meer verhaal mee. Zo speel je scenes in het verleden van Drake als hij nog maar een kiddo was, maar je ziet Drake ook in zijn privé leven als getrouwde man. De interactie met zijn echtgenote Helena en de kleine gebaren en gelaatsuitdrukkingen zijn wat mij betreft nog het beste dat deze game te bieden heeft. Je voelt heel hard mee met deze personnages. De kleine trekjes maar tevens de stiltes tussen de personnages vertellen zoveel meer dan een lange dialoog. Dit zijn mensen van vlees en bloed en ongeacht de absurde avonturen waarin ze belanden, je blijft op een persoonlijk level verbonden met hen. Wat mij betreft een mooie afsluiter van de Uncharted reeks!
Uitgespeeld op 15/10/2016
16% trophies behaald
Find a treasure
Find a journal entry
Find a journal note
Defeat 20 enemies with headshots
Defeat 50 enemies with headshots
Stealth take-down 5 enemies
Stealth take-down 30 enemies
Perform 10 combo buddy takedowns
Pull 20 enemies over when hanging from a ledge
Complete the game in moderate mode
Complete the game in light mode
Complete the game in explorer mode
Foto’s van het spel:
Street Fighter V
Capcom bracht begin dit jaar de vijfde editie van zijn iconische fighting game uit en ontving hiermee slechts een lauw onthaal van de community. Daar waren een aantal redenen niet vreemd aan. De game was immers nog niet volledig afgewerkt. Capcom wilde absoluut deze game reeds klaar hebben voor de start van de Capcom Pro Tour 2016 en nam bijgevolg de beslissing om het spel uit te brengen met een reeds potige basisuitvoering maar het ontbrak het spel aan heel wat. Zowel bepaalde multiplayer aspecten (penalties voor het verlaten van een online spel oa) als een goede singleplayer ontbraken. Dit was niet naar de zin van de community die de game vrij snel als een incomplete blokkendoos bestempelde. Echter, de core spelers maakten wel degelijk de sprong van SFIV naar SFV. De basics zaten immers goed, en competitiegewijs was dit wel degelijk een waardige opvolger. Voeg daaraan toe dat Capcom SFIV weghaalde uit de competities wereldwijd en overal SFV oplegt en de ietwat gedwongen switch werd wel degelijk gemaakt. Dat gezegd zijnde, wat is het spel waard? Eerst en vooral dien je daarvoor te begrijpen wat mijn ervaring is met fighting games. Ik ben geen neophiet van het genre en speel reeds fighters sinds de hoogdagen van SF2 en MK maar ik ben het ook nooit uitvoerig gaan spelen. Elke uitgebrachte game kon wel rekenen op wat potjes mijnentwege waardoor ik de basics wel goed meeheb maar echt verdiepen heb ik me nooit gedaan. Dat voornemen ligt nu anders met deze release. Ik mis meer en meer het competitieve aspect in sommige games en verdiep me daarvoor de laatste tijd in 3 games die ik altijd zowat als “sidedish” bij mijn gewone gamegedrag zal behouden: Trackmania, Overwatch en dus deze SFV zullen de komende maanden/jaren niet snel mijn harde schijf verlaten.
Zodoende heb ik me nu reeds een tijdje verdiept in deze vijfde editie van de Capcom fighter. Ik speel voornamelijk Cammy en tracht alle subtiliteiten van haar gameplay onder de knie te krijgen. Alle basics zitten er reeds goed in zoals haar speciale technieken, throws, vtrigger en vskill, de ultimate. Dat loopt ondertussen allemaal aardig en hier komt trouwens de aankoop van mijn Xbox Elite gamepad goed van pas. Wat een prachtige controller is dat al gebleken te zijn! Ondertussen heb ik er al heel wat potjes multiplayer opzitten, begint mijn win ratio stilletjes aan omhoog te gaan en kan ik me gaan verdiepen in meer complexe zaken zoals combo’s (ik struggle nog met timing), frametraps enzomeer. Qua singleplayer content heb ik er ondertussen de easy survival en de normal survival mode opzitten. Ik heb alle character story modes uitgespeeld (wat niet echt een achievement is als je ziet hoe poepsimpel de moeilijkheidsgraad hier ligt en hoe kort ze zijn) en ik heb dit weekend de net uitgebrachte single player story “A shadow falls” uitgespeeld. Genoeg stof dus om dit spel in mijn collectie reeds een review te kunnen geven.
Wat betreft de singleplayer modes kan ik idd beamen dat op ogenblik van de release dit een pover spel was. Elk character had zijn eigen kleine story mode maar dit stelde amper iets voor. Als ik even concreet dien te zijn: reken per personnage daarvoor op een storymode van een drietal gevechten waarvan de moeilijkheidsgraad ergens hangt tussen “mijn grootmoeder leert videogames” en “kijk hoe schattig, mijn 2jarig neefje heeft zonet gewonnen” en dit dan aangevuld met getekende tussenstukken die een verhaal moeten voorstellen. Werkelijk beneden alle peil. Casuals die het spel zouden aankopen om op hun eentje te spelen zullen van een kale reis thuiskomen. Capcom wist maar al te goed dat dit onvoldoende was en beloofde ons dan ook nog een waardige singleplayer campaign later op het jaar. Met “A shadow Falls” is die er nu gekomen en het resultaat is leuk maar nu ook niet om uitbundig van te worden. De campaign duurt een paar uur (ik heb er een avondje over gedaan) maar dan vooral omdat tussen elk gevecht cutscenes zitten van meerdere minuten. Het is een leuk campy/cheesy verhaal zoals we het van Capcom gewend zijn, cringworthy op momenten. Zoek er niet te veel achter, het is een toffe aanvulling zonder meer. Wat me echter wel stoorde is hoezeer ook in deze modus de moeilijkheidsgraad belachelijk laag zit. Voor zover ik de opties goed heb nagekeken is er geen mogelijkheid om deze op te drijven trouwens. Het komt er dus eigenlijk op neer dat je door deze campaign walst alsof het niets is. Enkel de laatste fight met Bison is wat moeilijker.
Buiten de character campaigns en deze storymode kan je verder nog op je eentje de survival modes spelen en training mode opstarten. Training mode is ook hier wederom netjes uitgebreid en biedt je zowat alle tools om je personnage goed te leren kennen gaande van buttonregistraties, alle mogelijke gedragingen van je tegenstander instellen enz enz… . Survival mode was dan zowat de bread & butter van de single player experience zolang de campaign niet uit was en dit is toch wel een vrij monotone bedoening. In Easy dien je 10 fights na mekaar uit te spelen zonder te verliezen. Normal 30, Hard 50 en uiteindelijk is de moeilijkste modus een whopping 100 fights. Tussen de fights door kan je enkele “mutators” instellen om het je moeilijker of makkelijker te maken en die steevast punten van je score kosten of opbrengen. Daar waar easy en normal geen noemenswaardig probleem vormden zit ik momenteel wel vast rond de 20 fights bij de hard modus die plots wél piekt qua moeilijkheidsgraad.
Multiplayer zit verder wel leuk in mekaar. Je kan aanvinken in het spel dat tijdens elk mogelijk moment van je singleplayer game (of je nu in training of in survival zit) een online tegenstander kan gezocht worden. Wordt die gevonden dan ga je eerst even een potje robberen met hem waarna je gewoon terug in de singleplayer gedropt wordt waarmee je bezig was. Dat werkt aardig en je kan allerlei zaken instellen zoals de minimumconnectie kwaliteit die je wenst, of je multiplatform games aanvaard of niet (je kan crossplatform PS4-PC spelen), of je enkel ranked of casual of beide wil spelen en of je eerst nog moet accepten als een tegenstander gevonden is of dat de game je meteen mag uit je spel halen zonder waarschuwing. Buiten dit heb je uiteraard de mogelijkheid om actief op zoek te gaan naar tegenstanders, je hebt battle lounges publiek en privé en je kan online zowat alles en iedereen opzoeken en de ranking bekijken waarna je zelfs replays kan opvragen en in je favorieten steken. Qua multiplayer zitten we dus wederom gebeiteld met dit spel. Ik heb ondertussen de smaak flink te pakken en denk dus dat ik dit spel meerdere malen per week zal opstarten de komende maanden/jaren.
Campaign uitgespeeld op 02/07/2016
Achievements behaald: Link
Foto’s van de game:
Trackmania Turbo
Nadeo blijft verbazen met de ontwikkeling van hun Trackmania franchise. Waar ze tien jaar geleden houd in handen hadden als zijnde één van de eerste esport heavy racing franchises verzieken ze het nu titel na titel door de community te versplinteren. Na de gratis Trackmania Nations forever brachten ze de betalende Trackmania 2 uit, die zowat dé opvolger moest gaan worden voor de community. Tesamen met deze versie brachten ze echter Maniaplanet uit. Een soort softwareportal waar je doorheen moest wilde je het spel kunnen spelen. Niet alleen bracht TM2 weinig nieuws met zich mee waardoor de community zich afvroeg waarom ze niet beter kon blijven bij de vorige gratis game, Maniaplanet zal ook nog eens met haken en ogen aan mekaar. Het idee was om TM2 met verschillende decors uit te brengen. Stadium, Canyon en Valley. Elk decor werd gereleased op een verschillend tijdstip en was apart te kopen, elk deel zou dan beschikbaar zijn in de Maniaplanet portal als centrale hub. Echter werkte het langs geen kanten. Was je Valley aan het spelen en wilde je plots je vrienden joinen in Stadium dan moest je letterlijk Maniaplanet herstarten om in Valley te geraken. Dit versplinterde de community al redelijk wat en nu gooien ze daar nog een schepje bovenop. In plaats van de problemen aan te pakken met hun TM2 game, brengen ze deze gloednieuwe Trackmania Turbo uit, ditmaal voor de eerste maal ook op consoles. De game biedt buiten een extra decor weinig nieuwigheden, en is zelfsin vele opzichten beperkter in mogelijkheden da TM2. Voor de Esport community geen goede zet. De casual speler zal echter wel blij worden van deze game want alle menu’s zijn wat gestroomlijnder nu, ze hebben een vette beat onder de racing gezet en de graphics werden verder wat opgepoetst.
Ik heb dan ook gemengde gevoelens bij dit spel. Enerzijds ben ik zelf vooral een liefhebber van het behalen van de singleplayer medals en het stijgen in ranking tov de mondiale leaderboards. Ik zit niet zo veel op de multiplayer servers en hou me vooral bezig met de singleplayer campaign. Anderzijds vind ik het jammer dat een franchise me zo veel potentieel zo slecht behandeld wordt. Begrijp me niet verkeerd, het spel is wederom dikke fun en de car handling alsook de tracks zijn wederom supervet, ik heb er ondertussen wederom meer dan 60 uur ingestoken. Maar Nadeo zou er goed aan doen om hun zaken op orde te zetten, te luisteren naar de community en eens en voor altijd te beslissen welke richting ze uitwillen met de franchise. De laatste feedback die ik lees op de officiële fora is namelijk dat deze TM Turbo een instapmodel is om Jan Modaal aan de franchise te helpen waarna deze op PC dan TM2 zou moeten gaan kopen. Nadeo geeft aan dat ze namelijk TM2 verder willen gaan uitbouwen. Onbegrijpelijk, release dan geen aparte game en port dan TM2 naar consoles, nu is het een boeltje 🙁
Uitgespeeld op 18/06/2016
37 van de 48 Achievements behaald:
63 uren ingestoken
1641e plaats van 10567 wereldwijd
57e plaats van 2097 in Belgie
5e plaats van 160 in Oost Vlaanderen
Get a gold medal on every track of the solo campaign
Get a silver medal on every black track
Complete all black stadium maps
Complete all green canyon maps
Drift on 400 meters
Jump 500 meters
Exceed 500 km/h 100 times
Exceed 500km/h for the first time
Customize your car in the Garage
Complete all black lagoon maps
Complete all black valley maps
Drive 200 km on each environment
Complete all black canyon maps
Restart and complete a map 5 times without improving your best time
Complete red stadium maps
Complete all red lagoon maps
Get a silver medal on every white track
Get a silver medal on every green track
Get a silver medal on every blue track
Get a silver medal on every red track
Complete all red valley maps
Get your very first trackmaster medal
Get any medal on your first solo map
Complete all white canyon maps
Complete all white valley maps
Complete all white lagoon maps
Complete all white stadium maps
Jump 500 meters or more 100 times
Complete all green valley maps
Complete all green lagoon maps
Complete all green stadium maps
Complete all blue canyon maps
Complete all blue valley maps
Complete all blue lagoon maps
Complete all blue stadium maps
Complete all red canyon maps
Drift on 400 meters or more 100 times
Foto’s van de game:
Arkham Knight
De laatste episode in de Arkham trilogie plaatst je wederom in het legendarisch pak van Batman om een laatste keer af te rekenen met de villains van Gotham. Rocksteady heeft met deze laatste episode wederom een gelikte game afgeleverd. Niet alleen is de speelwereld groter dan ooit, je kan er nu ook doorrazen in de legendarische Batmobile. Arkham Knight is niet zo maar meer van hetzelfde maar is gewoonweg de ultiem Arkham/Batman game. Bij mijn weten is er nog nooit op zo’n heerlijke manier een superhero game uitgekomen dat zoveel juist deed. Het spel slaagt er wonderwel in om je echt Batman te laten voelen. De spelwereld is fantastisch vormgegeven mede dankzij de nieuwe Unreal Engine 3 die een doorregende stad prachtig weet weer te geven.
Zoals bij Arkham Asylum en Arkham City speelt het verhaal zich wederom af tijdens één lange nacht. Zonder te veel van het verhaal prijs te geven, ditmaal dien je het op te nemen tegen Scarecrow en de mysterieuze Arkham Knight. Scarecrow dreigt ditmaal om zijn fear toxin vrij te laten op de gehele bevolking van Gotham, hij wordt hierin bijgestaan door de geheimzinnige Arkham Knight, een vijand met aanzienlijk veel middelen en een ongekende kennis van Batman’s technieken. Telkens slaagt hij er in om Batman één stap voor te zijn. Het verhaal brengt wederom een boel gekende baddies terug voor een leuke role. Zo krijg je de Pinguin te zien maar ook Two Face, Enigma die wederom de stad gevuld heeft met raadsels, maar hier blijft het niet bij. De spelers die Arkham City hebben uitgespeeld weten dat Joker sterft op het einde van dat spel. Deze derde episode start trouwens met het beeld van Joker’s lichaam dat de brandoven ingaat. Jammer dat zo’n iconische vijand er niet meer bij zal zijn voor deze spetterende finale denk je dan. Wel zonder details te onthullen kan ik je zeggen dat je lust naar Joker toch wel bevredigd zal worden! Verder kan ik nog meegeven dat de DLC’s voor Arkham Knight ook wel degelijk de moeite zijn, je krijgt er onder andere missies bij voor The Mad Hatter, een prequel met de Joker, een prequel met Harley en nog wat opdrachten waarbij je te maken krijgt met Freeze, Killer Croc enz… . Het hoofdavontuur is heerlijk uitgebreid en je bent er toch wel een 15tal uren mee zoet als je er doorheen rusht, wil je echter alle zijmissies uitvoeren dan ben je dubbel zoveel tijd kwijt. Reken daarbij nog eens heet oplossen van alle Riddler raadsels (meer dan 200) en je steekt een 50tal uren in een eerste walkthrough. Vervolgens kans je de new game plus mode proberen waarbij je het allemaal nog eens mag overdoen in een hoge moeilijkheidsgraad. Gelukkig hoef je hier niet meer alle raadsels oplossen.
Dan kom je uiteindelijk rond de 80 uren gametime op het punt dat je aan de AR Challenges kan beginnen en als je die opent merk je dat je nog bijlange het einde niet gezien hebt van deze klepper. Inclusief het DLC materiaal krijg je hier meer dan 90 challenges voor je kiezen. Heel wat af te werken dus. Zo heb je gevechtsmappen, infiltratiechallenges, races, carcombat enz… . Om op al deze challenges de complete 3 sterren te halen ben je nog wel een tijdje zoet. Kortom deze Arkham Knight is niet alleen een enorm mooi uitgewerkte en leuke game, er valt ook nog eens heel wat in te doen. Is er dan echts niets negatiefs op aan te merken? Toch wel, je zou kunnen stellen dat er slijt op de formule gekomen is en dat na twee episodes, deze derde wel heel vertrouwd voelt. Je hoort ook hier en daar gamers klagen over de prominente aanwezigheid van de Batmobile in de gameplay. Rocksteady gebruikt idd Batman’s wagen vaak zowel voor gevechten (het ding kan in een soort tank veranderen) als voor het oplossen van raadsels. Ik vond het echter niet storend, misschien dat mijn voorliefde voor racinggames hier voor iets tussen zit. De batmobile is echt wel een natte droom om mee in Gotham rond te scheuren. Ik kan alleen maar zeggen aan Rocksteady, petje af voor het ontwikkelen van deze prachtige trilogie!
Uitgespeeld op 31/01/2016
92 van de 113 Achievements behaald:
Fight for your sanity.
Secure the secret base.
Achieve 69 Stars in AR Challenges.
Complete the trials and prove you are a worthy successor.
Escape from ACE Chemicals.
Win the war for Gotham.
Destroy the second weapons cache in Gotham City.
Destroy the third weapons cache in Gotham City.
Perform every type of predator takedown.
Return of the Dynamic Duo.
Defend the assault on your ally’s fortress.
Destroy the first weapons cache in Gotham City.
Freedom of the city.
Use 100 Quick Gadgets while in free flow combat.
Apprehend Scarecrow’s senior commander.
What is the Cloudburst?
Extinguish the fires in Gotham City.
Perform 20 fear takedowns.
Obtain a key by completing the seventh Riddler trial.
Rescue station 17 fire crew.
Face off with an old friend.
Smash 10 militia transport vehicles off the road without using the immobilizer.
Rescue the ACE Chemical workers.
Survive Scarecrow’s ambush.
Achieve 46 Stars in AR Challenges.
Destroy all of the militia watchtowers.
Glide for 400 meters while less than 20 meters from the ground.
Defuse all of the militia explosive ordinance in Gotham City.
Stop the bank heist on Miagani Island and lock up the master mind in GCPD.
Even The Odds.
Win the rumble down under.
Initiate Knightfall Protocol.
Obtain a key by completing the ninth Riddler trial.
Interrogate the Militia APC Driver.
Track down and apprehend the serial killer.
Wayne vs Crane.
Obtain a key by completing the last Riddler trial.
Restore power to the bridges of Gotham City.
Obtain a key by completing the second Riddler trial.
Destroy the fourth weapons cache in Gotham City.
Lock up the Riddler in GCPD.
Obtain a key by completing the fourth Riddler trial.
Obtain a key by completing the third Riddler trial.
Achieve 3 minutes of drifting time in the Batmobile.
Cure the doctor.
Achieve 50 critical shots on light tanks.
Achieve 23 Stars in AR Challenges.
Deploy the Cloudburst countermeasures.
Destroy all of the militia checkpoints.
Obtain a key by completing the fifth Riddler trial.
Save the sacrificial victim and lock up the executioner in GCPD.
Scan Gotham City to pinpoint Scarecrow’s location.
Wayne vs Crane in New Story +.
Obtain a key by completing the sixth Riddler trial.
Takedown 20 moving cars without using the Batmobile.
Obtain a key by completing the eighth Riddler trial.
Perform 5 perfect shots in a row with the Vulcan Gun without taking damage.
Destroy all of the militia APC’s.
Successfully complete the first Riddler trial.
Fly under 3 main bridges between the islands in one continuous glide.
Apprehend the weapons dealer and lock him up in GCPD.
Lock up your first Supervillain in GCPD.
Stop the bank heist on Bleake Island.
Stop the bank heist on Founders’ Island.
Use all five Batmobile weapons successfully in one tank battle.
Batman vs the Arkham Knight.
Take on the heavy artillery reinforcements.
Destroy all Teeth, Balloons and Jack-In-The-Boxes.
Free the hostages at the Merry-go-round.
Free the hostages at the Ferris Wheel.
Free the hostages at the Ghost Ship.
Rescue your father.
Defeat 4 enemies within the duration of a single scare effect.
Uncover the secret history of the park.
Rescue your friend.
Shut down this operation.
Stop Penguin’s escape from GCPD.
Break into Riddler’s secret hideout and exact your revenge.
Break into Hell’s Gate HQ and apprehend Two-Face.
Achieve 21 Stars in AR Challenges playing as Robin.
Follow the assassin’s trail.
Discover the Lazarus pit.
End the League of Assassins’ war.
Rescue Mad Hatter’s first hostage.
Rescue Mad Hatter’s second hostage.
Lock up Mad Hatter in GCPD.
Interrogate the Militia Lieutenant.
Track down the cryopod.
Survive the Militia onslaught.
Defeat the prisoners.
Gain access to the high security area.
Lockup Killer Croc in GCPD.
Unboxing van de game te vinden hier
Foto’s van de game:
Metal Gear Solid V The Phantom Pain
We hebben er wederom lang moeten op wachten. Tussen Peace Walker, de laatste episode uitgekomen op Playstation Portable, en deze Phantom Pain zit zo maar eventjes 5 jaar. We hebben weliswaar reeds vorig jaar reeds een hapje te proeven gekregen met Ground Zeroes, een proloog op het spel dat nu in de rekken ligt, maar verder deed Kojima San wederom waar hij goed in is. Gamers laten watertanden en mondjesmaat voeden met geheimzinnige trailers en boodschappen in afwachting van de release begin september van deze 5de MGS. The Phantom Pain zou zo wat het slotstuk moeten worden van het Metal Gear verhaal en bijgevolg was de taak niet min voor het development team om de hooggespannen verwachtingen in te lossen. Je speelt in deze game Big Boss, nadat hij uit een jarenlange coma ontwaakt waarin hij belandde door de gebeurtenissen van Ground Zeroes. De verwachting van de Metal Gear fanbase voor dit spel was om het verhaal te horen te krijgen waarom Big Boss nu juist omgevormd wordt tot de hoofd slechterik van de Metal Gear reeks op MSX, de games waarmee het hele avontuur begon. Zonder het verhaal te verklappen kan ik wel reeds stellen dat sommige fans op hun honger zullen blijven zitten. Wat verhaal betreft krijg je heel wat nieuwe elementen voor je kiezen, knoopt Kojima weliswaar wat losse eindjes aan mekaar maar ik zou niet durven opperen dat we hier een sluitend antwoord op al onze vragen krijgen. Zoals gewoonlijk verzandt Kojima wederom in een combinatie van epische storylines doorspekt met rare kronkels en soms werkelijk beschamende momenten. Het personnage Quiet uit dit spel, hoewel een perfect opgebouwd personnage met een goede verhaallijn, is vooral ook een goedkoop excuus om Kojima’s drang naar vertoon van borsten en billen nog wat extra in de verf te zetten in deze laatste episode. Hoe dit personnage zich een weg kronkelt voor de camera tart werkelijk elk gevoel voor subtiliteit. Sommigen zullen dit grappig vinden, ik vond het met momenten gewoon ronduit genant in scene gezet. Ik heb nochtans geen moeite met de soms rare japanse kronkels omtrent vrouwen maar dit is een beetje teveel van het goede. En zo heb je wel meer gekke sprongen. Een mysterieus personnage die je dient te bevrijden halverwege het verhaal wordt iets te hard in het cliché hoekje geduwd, de voice acting is er helemaal over. De verhaallijn, hoewel interessant en boeiend ergert soms als ze bepaalde theorieën tot vervelens toe blijven uitdiepen. In dat opzicht kan ik trouwens de gamers geruststellen die een stevige aversie van de MGS reeks ontwikkelt hebben vanwege de ellenlange cutscenes en/of de codec gesprekken waar geen einde aan leek te komen. Deze zijn quasi geheel verdwenen en worden hier vervangen door cassettebandjes die je kan afspelen wanneer je het zelf wenst tijdens dat je aan één of andere missie bezig bent. Deze tapes zorgen voor heel wat uren background informatie terwijl je ondertussen toch lekker door kan gamen, een goed punt.
Het is echter even wennen voor een MGS fan als ik die alle episodes uitvoerig heeft uitgespeeld. In tegenstelling tot de meeste voorgangers heeft Kojima hier gekozen voor een open wereld waarin je redelijk veel vrijheid geniet om de opdrachten te tackelen op de manier dat jij het wenst. En dit is niet geheel geslaagd te noemen naar mijn mening. De missiestructuur, die overigens ook reeds te vinden was in Peace Walker en Portable Ops, zorgt voor een te grote fragmentatie van het verhaal. Dit is de eerste Metal Gear waarbij ik niet meteen meegezogen werd door het verhaal. Om helemaal eerlijk te zijn moet ik zelfs toegeven dat dit wat mij betreft zelfs meer dan 30 uren geduurd heeft voordat ik enige interesse begon te krijgen in wat er zich afspeelde. Ik geloof niet dat de open wereld structuur de enige boosdoener is hiervan want als je naar Witcher 3 kijkt heb je een voorbeeld van een open wereld game die er toch in slaagt om een boeiend verhaal te brengen. Neen, bij MGS5 lijkt Kojima gewoon pas heel laat te weten wat hij wil gaan aanvangen met zijn held en diens kompanen. De eerste missies (buiten de introductie) zijn wel degelijk goed gevuld qua gameplaymogelijkheden maar verder boeit het scenario voor geen meter, het lijkt allemaal niet bepaald ergens heen te gaan. Het is pas na een hele tijd (wat mij betreft vanaf missie 20) dat er wat schot in de zaak begint te komen en dat je aan je scherm gekluisterd blijft. Tot aan dat punt was het wat mij betreft doorbijten. De open wereld die Kojima hier neerzet bestaat uit twee gebieden: Afghanistan en Afrika. Het zijn beide uitgestrekte zones met heel wat mogelijkheden om te sluipen en acties te ondernemen echter dient gezegd te worden dat buiten de missions die je er kan uitvoeren, er bitter weinig te doen valt in deze uitgestrekte natuur. Je kan op wat beesten jagen om je privé zoo op mother base te gaan bevolken en je kan wat planten en grondstoffen verzamelen maar daar eindigt het bij. Er gebeurt niets en al snel heb je door dat de echte fun in de missies te vinden is. Vanwege het open karakter van deze gebieden zijn bepaalde missies trouwens ook niet zomaar rechttoe rechtaan. De eerste uren, als je nog niet vertrouwd bent met de map, loop je dan ook heel wat kilometers af om je doelen te bereiken. Deze wandeltochten en zijn redelijk monotoon en breken wat mij betreft heel wat af aan de fun van het spel. Je kan wel een cassette opzetten als je onderweg bent maar dat is het dan ook. Ik ben dus niet geheel overtuigd van de keuze om voor een free roaming spel te gaan.
Eenmaal je daarmee leert omgaan en dat het verhaal op gang komt zit je echter wel gebeiteld met Metal Gear Solid V. Na de eerste 20 missies verhoogd de kadans en beland je van de ene verrassing in de andere. De developers zijn erin geslaagd om de verschillende missies gevarieerd te houden en ook de manier waarop je elke opdracht aanpakt kan sterk verschillen van speler tot speler. Uiteraard ligt het accent op stealth maar de game biedt je echt een massa aan mogelijkheden om een vijandelijk kamp te veroveren. Honderden wapens kan je ontwikkelen met het geld dat je ingame verdiend, je speelt heel wat vrij hoe verder je geraakt in het spel en zoals bij Peace Walker kan je hier ook je eigen privé basis ontwikkelen tot een machtige basis waarvan je dan ook heel wat kan terugverwachten in de vorm van ingame hulp, ressources, wapens en zelfs intel. De wisselwerking tussen kampen veroveren, vijanden neutraliseren, je kamp uitbouwen en steeds nieuwe zaken ontwikkelen werkt vrij snel verslavend. Big Boss is ook handelbaarder dan in welke Metal Gear game dan ook. Eenmaal je de controls zo wat onder de knie hebt kan je er werkelijk alles mee aanvangen. Hij rent, sluipt, kruipt, springt zich een weg door elke situatie en in tegenstelling tot vorige games worstel je niet met lastige besturingselementen. Je wordt in je missies ook bijgestaan door een aantal buddies naar keuze die elk eigenschappen hebben die handig kunnen zijn in bepaalde situaties. Veel meer kan ik helaas niet verklappen over deze buddies zonder verder in te gaan op de storyline maar ze zijn zeker een leuke toevoeging.
Gaandeweg is mijn initiële frustratie bij deze game dus omgeslagen in een goed gevoel waarbij ik met plezier heel wat uren spendeerde om alles vrij te spelen wat er te ontdekken valt in deze game. Momenteel heb ik er reeds meer dan 85 uur opzitten en nog heb ik niet alles gezien. Ik heb weliswaar het hoofdverhaal nu volledig er op zitten maar er zijn nog zoveel zaken dat ik kan doen. Mijn completion level ingame duidt momenteel 58% aan. Er zijn nog tientallen sidemissions dat ik voor de boeg heb, mijn Mother Base is quasi volledig uitgebouwd maar ik heb nog niet eens de moeite genomen om online te gaan kijken om andere spelers hun basissen aan te vallen, hoewel ik reeds heel wat S rankings op mijn conto heb staan voor de main missions, heb ik er nog redelijk wat te behalen en dan heb ik nog niet eens gesproken over de talloze optionele opdrachten dien je kan vervullen tijdens zo’n missies die dan ook weer je completion % laten stijgen. Kortom, wil je deze game volledig uitspelen dan ben je makkelijk 200 uur kwijt. Deze MGS5 is dus misschien niet de beste MGS qua verhaal (mijn favoriet blijft daarom MGS3) maar qua gameplay is het een toppertje!
Uitgespeeld 24/11/2015 in 85 uren
27 van de 42 Steam Achievements behaald:
Complete “PROLOGUE: AWAKENING” mission.
Complete “PHANTOM LIMB” mission.
Complete “WHERE DO THE BEES SLEEP?” mission.
Complete “HELLBOUND” mission.
Complete “TRAITORS’ CARAVAN” mission.
Complete “VOICES” mission.
Complete “METALLIC ARCHAEA” mission.
Complete “SAHELANTHROPUS” mission.
Complete “CLOAKED IN SILENCE” mission.
Complete “TRUTH: THE MAN WHO SOLD THE WORLD” mission.
Complete all missions.
Complete a SIDE OP.
Capture an outpost or guard post.
Make D-Dog available for deployment.
Make Quiet available for deployment.
Raise bond with D-Horse to the maximum.
Raise bond with D-Dog to the maximum.
Raise bond with Quiet to the maximum.
Fulton extract an enemy soldier.
Interrogate an enemy soldier.
Extract a female prisoner.
Increase Mother Base staff to 50 or more personnel.
Increase Mother Base staff to 250 or more personnel.
Develop 50 or more development items.
Develop 100 or more development items.
Construct all available platforms for Mother Base.
Earn a total of 10,000,000 GMP or more.
Foto’s van de game:
Arkham Knight CE
Na een vertraging van een tweetal weken heb ik toch nog mijn Arkham Knight CE voor de PS4 binnengekregen en ik kan niet echt stellen dat ik er blij mee ben. Eerst en vooral beslist WB Games op het laatste ogenblik om de Batmobile CE versie te cancellen wat een flinke deuk aan mijn vreugde toebracht. Na deze versie dan maar omgeboekt te hebben naar de Arkham Statue versie krijgen we hier in België nog eens doodleuk te horen dat deze editie een vertraging met zich meekreeg tegenover de standaard versie. Vandaag krijg ik mijn pakje dan eindelijk binnen en je kan wel stellen dat het beeldje in deze “collector” editie van een bedenkelijke kwaliteit is. Gemaakt uit goedkoop plastiek, sommige gebouwen staan er scheef op, details zijn pover en de lichtjes doen een crappy job om het beeldje van Batman te verlichten. Een allesbehalve goede collector dus. Jammer, want ik heb een diepgewortelde liefdesrelatie met de Arkham serie van Rocksteady. Ik wilde gerust wat extra Euro’s neertellen voor een mooie versie, het heeft niet mogen zijn helaas. Voor diegenen die zich afvragen wat er zoal in dit pakket zit, hier heb je het lijstje:
– Custom Art Book 80 Pages
– Limited Edition SteelBook
– Limited Edition DC Comics Batman: Arkham Knight #0 Comic Book
– Exclusive Character Skin Pack DLC
– Harley Quin story Pack DLC
– Scarecrow nightmare missions DLC
– 1st appearance Batman skin DLC
– Batman Memorial Statue
Momenteel ben ik nog druk in de weer met The Witcher 3, dus ik zal Arkham Knight pas later opstarten. Reviews tot op heden maken wel gewag van een mooie afsluiter voor de trilogie, de game op zich is dus wel prima, gelukkig maar.
Foto’s van het spel:
